شرکت‌های صنعتی دیگر انرژی ارزان مصرف نمی‌کنند؛ این را سعید شجاعی، معاون برنامه‌ریزی، نوآوری و هوشمندسازی وزارت صمت در همایش فولاد و سنگ‌آهن اعلام کرد. او گفت صنایع برق و گاز را با هزینه‌ای بسیار بالاتر از نرخ‌های رسمی می‌خرند و این وضعیت امنیت سرمایه‌گذاری را تهدید می‌کند.
فولاد در آتش بحران انرژی؛ امنیت سرمایه‌گذاری روی لبه تیغ
سعید شجاعی، معاون برنامه‌ریزی، نوآوری و هوشمندسازی وزارت صمت، در پانزدهمین همایش و نمایشگاه صنعت فولاد و سنگ‌آهن ایران تأکید کرد که باور عمومی درباره انرژی ارزان در بخش صنعت اشتباه است. او گفت صنایع در عمل برای برق سه برابر و برای گاز ۱.۴ برابر بیشتر از نرخ‌های مصوب هزینه می‌پردازند.
به گفته شجاعی، همین فشارها رشد بخش صنعت و معدن را به‌شدت کاهش داده است. او یادآور شد که پیش‌بینی اولیه برای سال گذشته رشد ۴ تا ۴.۵ درصدی بود، اما این رقم در پایان سال به ۱.۴ درصد سقوط کرد؛ رقمی که از میانگین رشد اقتصاد کشور هم عقب‌تر است.
معاون وزیر صمت به بحران انرژی در صنعت فولاد اشاره کرد و گفت: «این صنعت برای نیاز ۵۵۰۰ مگاوات برق خود، بیش از ۲۵۰۰ مگاوات را شخصاً تأمین می‌کند، اما حتی این ظرفیت در شرایط بحرانی قطع می‌شود. چنین وضعیتی امنیت سرمایه‌گذاری را تهدید می‌کند.»
شجاعی تأکید کرد که بیش از ۱۷ هزار پروژه صنعتی در حال اجراست، اما بی‌ثباتی در سیاست‌ها و تصمیمات ناگهانی انگیزه سرمایه‌گذاری را از بین می‌برد. او به تجربه مدیریت بحران ۱۲ روزه سال گذشته اشاره کرد و گفت ساختار حکمرانی در مواقع بحرانی ناکارآمد است و نیاز به اصلاح جدی دارد.
افت تقاضا در صنایع نساجی و لوازم خانگی تا ۸۰ درصد، همراه با تهدیدات خارجی، فضای کسب‌وکار را پیچیده می‌کند. با این حال، شجاعی مصوبه اخیر دولت برای تسهیل انتقال ارز در واردات مواد اولیه و تجهیزات را روزنه‌ای برای کاهش فشار بر تولید دانست.
بحران انرژی؛ سد راه توسعه صنعتی ایران
اظهارات معاون وزیر صمت، بار دیگر واقعیت تلخ صنعت ایران را آشکار می‌کند: بحران انرژی، تهدید اصلی توسعه صنعتی است. برخلاف تصورات رایج، صنایع بزرگ نه‌تنها انرژی ارزان دریافت نمی‌کنند، بلکه بهای چند برابری برای بقا می‌پردازند. این موضوع نشان می‌دهد که امنیت سرمایه‌گذاری در کشور شکننده است و هر بحران مقطعی می‌تواند پروژه‌های کلان را فلج کند.
فشار مضاعف بر صنایع فولاد، که ستون فقرات بخش تولید محسوب می‌شوند، در نهایت به کل اقتصاد منتقل می‌شود. اگر دولت و سیاست‌گذاران راهکاری پایدار برای تأمین انرژی و اصلاح حکمرانی بحران نداشته باشند، رشد صنعتی کشور همچنان عقب‌تر از میانگین اقتصاد باقی می‌ماند. به‌بیان دیگر، آینده صنعت ایران به شدت وابسته به توانایی مدیریت انرژی و ثبات سیاستی است.
