زنگ خطر برای فولاد ایران به صدا درآمده است. صنعت فولاد، که ستون فقرات اقتصاد صنعتی کشور محسوب می‌شود، امروز با بحران‌های پیاپی انرژی، کاهش صادرات و بی‌اعتمادی سرمایه‌گذاران خارجی دست و پنجه نرم می‌کند. قطع برق و گاز، مالیات‌های سنگین و سیاست‌های ناپایدار، بسیاری از تولیدکنندگان را به مرز تعطیلی کشانده است. این روند اگر اصلاح نشود، رکود عمیق و از دست رفتن جایگاه ایران در بازار جهانی فولاد قطعی است.
قطع برق و تحریم‌ها فولاد ایران را به پرتگاه کشانده‌اند
زنگ خطر برای فولاد ایران جدی است. تولیدکنندگان فولاد امروز با موجی از بحران‌های متنوع روبه‌رو شده‌اند. قطع برق و گاز، افزایش هزینه انرژی و فشار مالیاتی، ظرفیت تولید را فلج کرده است. کارخانه‌ها یکی‌یکی به مرز تعطیلی نزدیک می‌شوند و خطوط تولید خاموش می‌ماند. برخی شرکت‌ها به دلیل زیان انباشته، فعالیت خود را متوقف کرده‌اند و بخشی دیگر در تلاش‌اند با حداقل توان سرپا بمانند.
صادرات فولاد ایران نیز سقوط کم‌سابقه‌ای را تجربه می‌کند. تحریم‌ها و بی‌ثباتی‌های سیاسی، اعتماد مشتریان خارجی را از بین برده است. پیش‌پرداخت‌ها حذف شده و اعتبار اسنادی باز نمی‌شود. رقبای منطقه‌ای به سرعت جای ایران را در بازار جهانی می‌گیرند و سهم صادرات کشور کاهش می‌یابد.
با وجود ظرفیت بالای برنامه‌ریزی‌شده برای تولید ۵۰ میلیون تن فولاد تا سال ۱۴۰۴، آمار واقعی تولید فاصله معناداری را نشان می‌دهد. سال گذشته تولید به ۳۰ میلیون تن کاهش یافت و این روند نزولی ادامه دارد. این شکاف میان ظرفیت و تولید، علامت هشدار بزرگی برای سیاست‌گذاران است.
کارشناسان معتقدند بدون اصلاحات بنیادین، آینده فولاد ایران در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. کوچک‌تر شدن دولت، رفع موانع انرژی، حمایت واقعی از تولیدکننده و بازگشت اعتماد سرمایه‌گذاران خارجی از الزامات نجات این صنعت است. تعامل مؤثر با بازار جهانی و ثبات قوانین، تنها مسیر باقی‌مانده برای جلوگیری از سقوط صنعت فولاد کشور خواهد بود.
