رمزگشایی از سیاست نفتی واشنگتن نشان می‌دهد که آمریکا با معیارهای استراتژیک، نه اصول ثابت، درباره چین و هند تصمیم می‌گیرد. مماشات با پکن و فشار بر دهلی‌نو حاصل وابستگی‌های اقتصادی و رقابت‌های ژئوپلیتیک است.
بازی دوگانه آمریکا در تحریم نفتی؛ چین شریک تجاری، هند قربانی سیاست
رمزگشایی از سیاست نفتی واشنگتن پرده از یک تناقض آشکار برمی‌دارد. آمریکا چین، بزرگ‌ترین خریدار نفت روسیه، را از تحریم معاف کرده اما هند را به دلیل افزایش خرید نفت روسی تحت فشار قرار داده است.
چین سال گذشته بیش از ۱۰۹ میلیون تن نفت از روسیه وارد کرد و نقش مهمی در تأمین مالی جنگ مسکو داشت. با این حال، واشنگتن به جای مجازات پکن، مسیر مذاکره و همکاری تجاری را انتخاب کرد. دلیل اصلی این تصمیم، نیاز صنایع آمریکایی به مواد معدنی کمیاب و وابستگی به زنجیره تأمین چین است. حتی کاهش محدودیت صادرات نیمه‌رساناها به چین نشان می‌دهد آمریکا حاضر نیست روابط اقتصادی خود را به خطر بیندازد.
آمریکا هند را «سودجو» می‌بیند. دهلی‌نو سهم واردات نفت روسیه را از کمتر از ۱٪ پیش از جنگ اوکراین به بیش از ۴۲٪ افزایش داد. هند نه تنها نفت روسیه را مصرف کرد بلکه آن را پالایش کرد و دوباره به بازارهای جهانی فروخت و سودهای کلان به دست آورد. واشنگتن این رفتار را تأمین مالی مستقیم جنگ و فرصت‌طلبی دانست و در واکنش، تحریم‌ها را اعمال کرد.
رمزگشایی از سیاست نفتی واشنگتن نشان می‌دهد که آمریکا نه بر اساس اصول اخلاقی، بلکه بر پایه ملاحظات استراتژیک تصمیم می‌گیرد؛ چین شریک ضروری است و هند بازیگری قابل فشار. همین تفاوت، سیاست خارجی آمریکا را متناقض و غیرقابل پیش‌بینی جلوه می‌دهد.
